Blog

Mijn ouders zaten allebei in het onderwijs. Mijn vader was hoofd van een basisschool en mijn moeder gaf les aan moeilijk lerende kinderen. Heel goed wat ze deden, alleen was het niet altijd leuk om bij zulke pedagogisch verantwoord handelende ouders op te groeien. Als de jongste van zeven kinderen, ook nog eens.

Mijn ouders waren niet scheutig met complimentjes, want er kon altijd nog een tandje bij, vonden ze. Als ik mijn zinnen ergens op zette, dan gebeurde het juist niet want dat was beter voor mijn opvoeding. En als ik af en toe met een leraar in conflict kwam, dan had de docent steevast gelijk. Verder waren het overigens lieve mensen hoor. Soms kreeg de halve klas bij mij thuis bijles; overigens wel zonder mij, want ik ging altijd in discussie. :-)

Veel vrije tijd?
Iedereen dacht altijd dat mijn ouders veel tijd voor me hadden. Korte werkdagen, al die schoolvakanties vrij. Het tegendeel was waar. Mijn moeder kluste heel wat avonden bij in het volwassenenonderwijs. En mijn vader bracht elke zomervakantie zuchtend door met het maken van roosters en planningen voor het volgende schooljaar. Ik stond er stampvoetend bij, zeurend om aandacht. Mezelf bezwerend dat ik zelf nooit, nee nooit, zo stom zou zijn om les te gaan geven.

Taalspreekuur in het ziekenhuis
Later, toen ik werkte als medisch secretaresse kwamen collega’s regelmatig met hun spellingsvragen naar mij toe. Wat uitmondde in een soort van taalspreekuur. In de avonduren schreef ik enkele kinderboeken. Niet veel later kreeg ik aanvragen voor webteksten en schreef ik educatieve boeken voor andere medisch secretaresses. Tot ik uit loondienst ging en zelfstandig tekstschrijver werd, alsnog naar de universiteit ging en gretig ging bloggen over de taaldingetjes die ik bijleerde.

Maatwerktrainingen
Schrijven is heerlijk, maar het geven van schrijfadviezen ook, zo merkte ik. Zoals het geven van aanwijzingen bij het redigeren van teksten, tot het geven van workshops aan groepen communicatiemensen die met specifieke vragen worstelden. Hoe schrijf ik specifiek voor die doelgroep? Of, hoe schrijf ik afwisselend steeds over hetzelfde onderwerp? Ik ontwierp maatwerktrainingen en hielp mensen via creatieve oefeningen aan een lossere pen. En riep ondertussen sorry naar dat stampvoetende meisje dat altijd riep dat ze nooit voor de klas zou gaan staan...

Begrip
Na zo’n schrijftraining zijn er altijd cursisten die mij een verhaaltekst voorleggen, of die vragen of ik ook open lessen geef. Ik ben dat maar gaan doen. En weet je wat? Ik vind het heerlijk om manieren te bedenken waarop de theorie blijft hangen. Om daar passende beelden bij te zoeken en goede oefeningen te maken waar ik zelf ook lol in heb... En om cursisten een veilige omgeving te bieden waarin ze met plezier kunnen groeien. En – in alle bescheidenheid – om enthousiaste reacties en aanvragen voor trainingen te ontvangen. :-)
Dus... dank je pap en mam, ik begrijp jullie nu beter!