Nieuwsbericht

Onlangs kreeg in onbedoeld een geweldig compliment. ‘Jij stelt altijd van die lastige vragen’, reageerde een opdrachtgever. In eerste instantie schrok ik. Want je wilt immers niet als lastig bekend staan. Daar houden klanten over het algemeen niet van. Later realiseerde ik me dat het eigenlijk een compliment was.

Wat was er gebeurd? De opdrachtgever had mij een zelfgemaakte tekst gestuurd. Of ik die taalkundig wilde controleren en of ik het geheel mooier kon verwoorden voor de lezer. Ja, natuurlijk wilde ik dat. Het is mijn werk.

Deze klant biedt zijn producten en diensten hoofdzakelijk aan in de B2C-markt. Maar hij heeft ook te maken met leveranciers, vestigingsmanagers en personeel. En een kleine groep afnemers in de B2B-markt. In de opdrachtverstrekking verzuimde hij echter aan te geven voor welke doelgroep(en) de tekst was bedoeld. En de tekst zelf maakte het ook niet duidelijk.

Dus stuurde ik hem wat ‘lastige’ vragen retour. Wat algemene, zoals: voor welke doelgroep(en) is de tekst? Vang je die met één tekst, of is daarvoor een tekst per doelgroep beter? En welke actie verwacht je van de lezer, na het lezen? Welke voorkennis heeft de lezer over de afzender en de inhoud? Enzovoorts.

Inhoudelijk riep de tekst ook nog wat vragen op. De schrijver was besmet met de ‘vloek van de voorkennis’, iets wat je vaker ziet bij mensen die over hun eigen vak of bedrijf vertellen. Door hem enkele gerichte vragen te stellen, kon de opdrachtgever mij vervolgens van de benodigde munitie voorzien om de aangeleverde tekst te redigeren en om te buigen.

Als reactie op de toegestuurde en aangepaste tekst stuurde hij weer een e-mail terug. ‘Ik ben er weer erg blij mee’. En daar was ik – zijn doelgroep – weer tevreden mee, en het zette me aan tot actie: een glimlach!